Redakcija Meridiansporta donosi vam priču o Slavku Damjanoviću, 30-godišnjem fudbaleru iz Nikšića, jedinom Crnogorcu koji nastupa u dalekoj Indiji
Nikšić, Bar, Subotica, mađarska Bekeščaba, ponovo Nikšić, a onda južnoafrički Johanezburg, Podgorica, uzbekistanski Taškent, Bačka Topola, indijski Čenaj (ranije poznat pod imenom Madras), Novi Pazar i sada opet Indija – Kolkata! Ova šetnja Evropom, Afrikom i Azijom djeluje kao neka neobična avantura, ili podsjeća na “skakanje” sa kontinenta na kontinent, kao u popularnoj društvenoj igri Riziko.
Međutim, samo potvrđuje gdje trčeći za loptom fudbal može da vas odvede. Karijera Slavka Damjanovića, 30-godišnjeg štopera iz Nikšića, dobro poznatog crnogorskoj javnosti iz Sutjeske i Budućnosti (sa kojom je osvojio Kup) živopisan je i nepredvidiv put koji ga vodio hiljadama kilometara daleko od kuće, kroz tri kontinenta…
Trenutno je zemlji koja bi već sljedeće godine trebala da postane najmnogoljudnija na planeti – Indiji, gdje nosi dres tamošnjeg Mohun Bagana. Kluba iz Zapadnog Bengala, konkretno Kolkate, koji je posljednje dvije sezone u eliti tamošnjeg fudbala bio treći na kraju sezone. Na startu razgovora sa Damjanovićem upravo smo se fokusirali na taj njegov “šareni” fudbalski put.
Crna Gora, Srbija, Mađarska, Uzbekistan, Južna Afrika, pa Indija. Različite zemlje, kontinenti, kulture. Sigurno da i fudbal tu ima specifičnost?
“U Aziji je fudbal u posljednjih nekoliko godina mnogo napredovao, a govori to i dolazak poznatih imena, kako u igračkom, tako i trenerskom smislu. U Afirici ima mnogo trčanja, dosta toga se bazira na fizikalijama, ali se nešto manje pažnje posvećuje samoj taktici. U Uzbekistanu su fudbaleri uglavnom niži rastom, ali su brzi, tehnički obučeni i jako nezgodni – to je mnogo kvalitetna liga”, počinje Damjanović razgovor za Meridiansport.
Ali, kako baš Južna Afrika i Indija? Osim tebe, ne postoji fudbaler iz Crne Gore koji se može pohvaliti takvim fudbalskim doživljajima, u neku ruku, takvom egzotikom…
“Kad voliš nešto što radiš, onda lako odlučiš, mnogo i ne biraš. Znam da je u početku najteže bilo mojoj porodici, mojim roditeljima. Ja sam bio taj koji je odlučivao uvijek, srce me je vodilo i mislim da me to mnogo ojačalo s mentalnog aspekta”, tvrdi Damjanović.
Indija je posebna, interesantna, kroz istoriju veoma popularna, ali opet Crnoj Gori daleko i ne mnogo poznata. Tvoj klub je iz Kalkute, koja je bila centar nekadašnjeg britanskog Bengala. Kakav je život u Indiji?
“Odmah moram istaći da su velike gužve! Međutim, ima tako mnogo lijepih gradova i kultura je vrlo interesantna i nesvakidašnja. Rekao bih da su Indijci narod koji je uvijek raspoložen i nasmijan. Zbog obaveza u klubu ne krećem se mnogo – hotel, trening i šoping centar. Nadam se da ću ubrzo imati više prostora za obilazak zemlje”, prenosi nam svoje impresije Damjanović.
Kad pogledamo u tvoj CV, zemlje u kojima si igrao, moglo bi se reći da si poput fudbalskog pustolova, ili gusara…Kakvi su ti planovi u karijeri?
“Ne znam šta bih vam odgovorio. Jednostavno, to je taj fudbalski život. Nekada se kockice praktično tako poslože i otvore neke ponude od kojih vam život zavisi kad govorimo o finansijskom dijelu, bez obzira na ljubav prema fudbalu. Postoje trenuci kad nešto ne možete da odbijete i jednostavno prihvatite”, iskreno će Damjanović.
Kakav je fudbal u Indiji? Reklo bi se da je u totalnoj ekspanziji? Treneri u Indiji bili su Marko Materaci, Đanluka Zambrota, pa čak i legendarni Brazilac Ziko! A kakvi su fudbaleri, bez obzira što su u tom momentu bili na zalasku karijere, igrali u Indiji – Roberto Karlos, Robert Pires, Dijego Forlan, Alesandro Del Piero, Nikolas Anjelka, David Trezege, Dimitar Berbatov, Lusio, Luis Garsija, Elano, Ejdur Gudjonsen, Jon Arne Rise, Helder Postiga, a aktuelni selektor nacionalnog tima je Igor Štimac.
“Mnogo se prati fudbal i prvi put kada sam došao ovdje baš sam se iznenadio koliko Indijci zapravo vole fudbal. Tereni, stadioni i organizacija – to je na vrhunskom nivou. Ima mnogo stranaca, trenera i igrača vrhunskih kvaliteta. Liga je dosta dobra, igra se poprilično otvoreno uz jak intezitet trčanja. Sva godine sve više napreduje takmičenje i uglavnom su stranci ti koji prave razliku. Mnogo fudbalera sa izuzetnim karijerama bilo je u Indiji”.
Da li možeš da napraviš paralelu, odnosno da uporediš indijski i crnogorski klupski fudbal. Gdje su razlike?
“Mnogo je više trke u Indiji. Tereni su bukvalno kao u Engleskoj i već tu dobijate mnogo više na brzini, ali i samoj ljepoti fudbala. Ne štedi se na strance koji konstantno dolaze i mnogo su dobro plaćeni. Kod nas u Crnoj Gori ima mnogo kvalitetnih igrača koji su zasluživali veće karijere. Naveo bih Draška Božovića koji ima kvalitet za neki dobar evropski klub, napravio je dobru karijeru, ali zasluživao je više”, hvali Damjanović sadašnjeg virtuoza Dečića i u dahu nastavlja:
“Kod nas u Crnoj Gori glavni je problem infrastruktura i uslovi za rad mladih koji tek treba da se formiraju i napreduju kao fudbaleri. Mnogo imamo talentovane djece koja mogu da naprave ozbiljen fudbalske karijere. Tako da što se tiče fudbala prednost bih dao Indiji zbog jačeg inteziteta u igri, uslova i terena…”
Mohun Bagan je trenutno treći na tabeli. U posljednjem kolu ostvarili ste veliku pobjedu protiv Istočnog Bengala u kojoj si zahvaljujući pogotkom i sjajnom partijom proglašen za igrača utakmice. Koji je cilje ekipe u tekućoj sezoni?
“Postigao sam gol bukvalno u najvažnijoj utakmici za klub i to je moj prvi gol u Indiji. Atmosfera u derbiju bila je idealna pred 75 hiljada gledalaca. Tom pobjedom smo sačuvali treću poziciju i sada je sav fokus na predstojeći plej-of koji počinje 4. marta. Iskreno se nadam da možemo osvojiti trofej”, optimističan je Damjanović koji je i u Africi imao uspjeha osvojivši Kup sa Bidvest Vitsom, dok je sa Lokomotivom iz Taškenta igrao azijsku Ligu šampiona.
Za kraj i malo šale, ostala je još Amerika i Australija – imaš li želju i tamo da igraš fudbal, pa da obuhvatiš cijelu planetu?
“Ne znam šta vrijeme donosi. Za sada sam ovdje i osjećam se kao kod kuće. Klub, igrači, sve je idealno i nadam se produžetku ugovora. Najvažnije mi je da pružim adekvatan doprinos ekipi i maksimalno se fokusiram na mečeve koji dolaze”, kaže nam Damjanović iz daleke Indiji i zaključuje:
“Najveća žal i neostvarena želja je što nijesam obukao dres reprezentacije, a mislim da je bilo prostora…Nekako mi je to bolna tačka u karijeri. Svakom fudbaleru je san i cilj da zaigra za nacionalni tim”.
S obzirom da Damjanović ima 30 godina i dalje nije kasno da san postane java. Mi mu to svakako želimo…
