Na današnji dan prije tačno 60 godina, Evropom i svijetom je brzinom svjetlosti odjeknula stravična vijest.
„Avion u kome su bili igrači i stručni štab Mančester junajteda iz Minhena nije poletio“ glasilo je šturo saopštenje njemačkih kontrolora leta, koje u prvi mah nisu svi razumjeli.
To „nije poletio“ na nesreću značilo je da se avion kompanije BEA „Elizabetan“ nije odvojio od piste, već da je ekspoldirao i u svom trupu zauvijek ugasio 23 života, od kojih su sedmorica bili „Bazbijeve bebe“ jedva punoljetni dječaci, čiju je svijetlu budućnost prekinula nesvakidašnja tragedija.
Kapiten Rodžer Bern, Tomi Tejlor, Džef Bent, Edi Kolmen, Mark Džons, Dejvid Peg i Bili Velan zauvijek su otišli u legendu. Posle dvije nedjelje, od zadobijenih povreda, preminuo je i mladi Dankan Edvards, jedan od najnadarenijih igrača u istoriji „Gordog Albiona“.
Plakala je i Srbija, plakao je Beograd, plakala je Crvena zvezda, plakalo je osoblje restorana „Madera“ u kojima su obije ekipe veče pre utakmice četvrt finala Kupa šampiona bile na zajedničkom druženju… Plakali su i nebo i zemlja.
Uplakane oči, sklopljene ruke i pogled u nebo bili su najčešći prizor na ulicama svih fudbalskih gradova svijeta. Beara, Mitić, Stanković, Zeković, Popović, Šekularac, Kostić, Tasić… Svi oni zajedno u tišini su se prisjećali huka sa stadiona JNA, koji su izazivali njihovi dueli sa Čarltonom, Vajoletom, Edvardsom i ostalim fudbalskim velikanima Mančestera.
Odlična utakmica, brojna stečena prijateljstva, pun stadion, obećanje da će se dva velika rivala na terenu ponovo sresti, kao mjehur od sapunice oduvala je zla sudbina, i umjesto u nebo, avion pun velikih ljudi i igrača usmjerila u objekat na kraju piste. Veliki gigant nastavio je da živi i da se uzdiže, osvajao je brojne titule, izrodio neke od najboljih igrača ikada, ali sjećanje na 6. februar 1958. godine i minhensku tragediju nikada nije i ne treba da izblijedi.
Takođe jedan zanimljiv detalj kaže, da je pomoćnik Mat Bazbija telefonom pozvao tadašnjeg sekretara engleske Lige iz Minhena i zamolio ga da prolongira zakazani prvenstveni meč. Međutim, ovaj je to iz revolta, zato što se i pored preporuke ostrvskim klubovima da ne igraju evropska klupska takmičenja, Mančester oglušio o njih, odbio predlog. Sportski inat i glad za fudbalom, nisu mogli da umire Crvene đavole, koji su pošto-poto željeli da stignu u zakazano vrijeme na meč… Nažalost, za sedmoricu njih, meč sa najtrofejnijim srpskim klubom je bio poslednji u životu.
Akter meča koji je Mančester junajted i Crvenu zvezdu, nažalost na ovaj način zauvijek vezao i koji je postao istorijsko nasleđe oba kluba, bio je i Dragoslav Šekularac. Druga Zvezdina zvijezda tim povodom dala je intervju “Večernjim novostima” koji u cjelosti prenosimo.
Čuvenih „Bazbijevih beba”, koje su dva dana ranije zahvaljujući remiju na stadionu JNA eliminisale beogradske crveno-bele, i danas se sjeća legendarni Dragoslav Šekularac.
Neponovljivi dribler bio je akter meča, 4. februara 1958, u kojem je Zvezda propustila nekoliko prilika da pobijedi i izbori majstoricu…
– Sve u vezi s tim danima neizbrisivo je urezano u moje pamćenje. Bili su to vrhunski fudbaleri i sjajni momci i prijatelji – kaže Šekularac.
Šeki kao da samom sebi pripisuje dio krivice za tragičnu sudbinu čuvene generacije „crvenih đavola”…
– Utakmica je bila nevjerovatna, Mančester je vodio sa 3:0, a onda smo mi uspjeli da izjednačimo i imali smo prilike za potpuni preokret. Najbolja šansa je bila moja, ma stopostotna! Ali, promašio sam i oni su se plasirali u polufinale. Pošto nas je Junajted prethodno dobio na „Old Trafordu” sa 2:1, da sam ja pogodio za 4:3 igrala bi se majstorica, najvjerovatnije tri dana kasnije u Italiji. Oni se u tom slučaju ne bi vraćali kući iz Beograda… Ma, ko zna koliko puta sam sebi rekao: „E, Šeki, kud bre nisi bio bolji golgeter, svi ti momci bi ostali živi da si zatresao mrežu” – sa sjetom u glasu govori Šekularac.
Igrači Crvene zvezde i Mančester junajteda nisu bili samo veliki rivali na terenu.
– Mi smo s njima ostvarili nevjerovatno prijateljstvo! Svi su bili prijatni i vaspitani, pravi engleski džentlmeni. Posle utakmice sam s Bobijem Čarltonom i nesrećnim Tomijem Tejlorom, koji je poginuo u tom kobnom avionu, izašao u „Metropol” i proveo nezaboravno veče. Zbog te generacije cijelog života beskrajno poštujem Mančester junajted i dan-danas u kući nemam svoju fotografiju, ali čuvam uramljenu sliku tima koji je nestao tog 6. februara u Minehnu. Tuga… Eto šta ti je život.
Izvor: FK Crvena zvezda
